Marjan: We zijn in een sloppenwijk aan de rand van Kaapstad. Overal zien we zwarte inwoners die ons nieuwsgierig opnemen bij hun schamele huisjes. We lopen naar een soort schuur, die tussen al die huisjes staat. Van verre horen we al geluiden en stemmen en muziek uit die schuur komen en we stappen dan naar binnen.

Direct worden we getroffen door tientallen mensen die staan te bewegen en luidkeels aan het zingen en dansen zijn. Ze blijken een kerkdienst te volgen, waaraan twee voorgangers met luide stem en met het geluid van een elektronisch orgel leiding geven.

Door iedereen worden wij als koor naar vooraan in die kerk geroepen. Als wij daarna onze koorliederen voor hen zingen – als enige witte mensen in die ruimte – reageren de kerkbezoekers extatisch met armgebaren en dans en heftige emoties. Bij sommigen stromen de tranen over de wangen.

En ook daarna, als hun eigen kerkelijke liederen weer klinken, komen de mensen opnieuw uit de stoel en bewegen ze en juichen ze naar hartenlust. Uit volle borst klinkt het keer op keer ‘Halleluja’ bij alle kerkgangers en vol vreugde, ritme en connectie dansen de mensen met elkaar.

Ik ben diep getroffen dat deze mensen op de zondag zo vreugdevol hun geloof beleven. Dat ze elkaar dan in de kerk opzoeken en bij elkaar komen om, los van hun schamele dagelijks leven, met elkaar heel veel plezier te beleven. Al die overgave en contact en ritmische dans en zang! Wat een levensvreugde, wat een levenskunst!