Lida: Het is zondag 21 oktober 2019. Met twee busjes rijden we door de township Khayelitsha bij Kaapstad naar het clubhuis van het koor ‘Isibane se Afrika’. Letterlijk vertaald betekent dit ‘Het licht van Afrika’.

Het is een prachtige dag en op de hoeken van de straten stromen de bewoners van Khayelitsha toe om te kijken wie er op bezoek komt. We hebben de eer om de opening van het nieuw gebouwde clubhuis bij te wonen. Trots worden we rondgeleid en zien we de mooie kleurrijke schilderingen aan de muur. Ik zie prachtige beeldjes en sieraden die te koop zijn en ik kan me dit keer niet bedwingen en koop een prachtig beeldje met in ebbenhout uitgesneden vrouwen. De andere koorleden gaan ook helemaal los.

Maar dan moeten we toch echt aan de bak. We worden in twee groepen gesplitst en leren een oud lied met een nieuwe toegevoegde tekst: ‘Senzeni Na’. De nieuwe tekst is een aanklacht tegen het seksuele geweld tegen vrouwen in Zuid-Afrika. Na het horen van de betekenis zing ik het met volle overgave . De tranen rollen over mijn gezicht en ik zie jongens en meisjes om me heen huilen. Mijn eigen verdriet vermengt zich met het verdriet van de mensen om me heen.

Het wordt stil… heel stil. We staan in een grote kring, hand in hand, jong, oud wit, zwart. Ieder met zijn eigen gedachten, zijn eigen verdriet. Een hele minuut lang.

Ik voel een warmte en een verbondenheid die ik niet uit kan leggen, maar die me ook hoop geeft. Als dit zo samen kan, eindigend met het National Anthem, dan voel ik dat dit het kleine begin is van een mooiere wereld.